Dit jaar zal de Britse zanger en gitarist Andy Fairweather-Low 75 jaar worden. Recentelijk was hij nog te zien als de ritmegitaar sidekick voor Eric Clapton, maar ooit was Fairweather-Low op weg om zelf een 'ster' te worden. Dat was vooral in de fameuze 'sixties' toen hij leadzanger was bij Amen Corner, maar sinds de jaren '70 is hij een veelgevraagd en zeer geapprecieerd sessiegitarist en -zanger bij de groten der aarde. Hij speelde naast Clapton zowat bij iedereen: Bob Dylan, George Harrison, Elton John, The Band, Linda en Richard Thompson, Dave Gilmour, The Who, B.B.King, Steve Winwood, Jimmy Page ... En nu heeft hij met "Flang Dang" nog eens een eigen soloalbum  - en dit is na "Zone-O-Tone" (2013) dat onder de naam Andy Fairweather Low & The Lowriders uitkwam - weer tien jaar geleden. Van die band is drummer Paul Beavis overgebleven en die assisteert hem bij de 11 songs tijdens hun verblijf in de legendarische Rockfield Studios. Zijn nieuwe album is misschien wel vergelijkbaar met die vorige plaat, geen pure blues, maar een eclectische greep uit de hele blues-, jazz- en rhythm 'n blues-geschiedenis met een duidelijke eigen touch, maar nu wel solo, want hij heeft alles zelf gezongen en gespeeld, behalve de drums.

Toen hij in de jaren zestig zijn groep the Amen Corner na enkele albums ontbond, bracht Fairweather Low in de jaren zeventig drie soloalbums ("Spider Jiving",1974 - "La Booga Rooga", 1975 - "Be Bop 'N' Holla", 1976) uit die op een meer dan positieve bijval konden rekenen. Na het album "Mega Shebang" uit 1980 trekt hij zesentwintig jaar later de studio in en wilde onze bluesy rakker toch nog eens zijn handen vuil maken. Alle opgekropte creativiteit van ruim twee decennia kon eindelijk dan toch zijn weg vinden op "Sweet Soulful Music"(2006). En nu anno 2023, is hij er na het zojuist vermelde "Zone-O-Tone", weer met "Flang Dang", en horen we weer zijn ingetogen, maar altijd spannende en swingende muziek, want de hier geboden ritmische smeltkroes van blues, gospel, soul, en zelfs ska en dit allemaal op singer/ songwriter-basis is nu eenmaal zijn specialisatie uit ervaring. Deze plaat staat vol met 11 pareltjes, soms met een soulful randje, hetgeen niet verwonderlijk is daar de soulmuziek van Stax en Atlantic steeds een grote invloed op hem hadden.

Zijn muziek is allesbehalve origineel, maar professioneel onder handen genomen en vlekkeloos gebracht. Zijn teksten zijn evenmin complex, maar verkondigen simpel gevatte levensfilosofieën. Al bij al een mooi eerbetoon aan zijn muzikale erfgoed met rockabilly in "Too Many Friends", soul in "Somebody Wants My Soul" en "Dark Of The Midnight", en een vleugje ska ("Ska 67"), en dit allemaal gekoppeld aan wrange, reflectieve teksten. Een nummer als "Got Me A Party ("When I fall down seven times I get up eight")" brengt zelfs de breed kijkende geest van Hank Williams naar voren. Hij is niet alleen een meester in onzinnige titels, maar ook in weemoedig sentiment, en is dan ook lyrisch op zijn best in het afsluitende "At The End Of All The Roads". Spelplezier is alleszins het kernwoord van "Flang Dang" en daarbij laat Fairweather Low horen dat hij het schrijven van goede nummers nog steeds niet verleerd is. En schrijven kan hij: wijs zonder belerend, grappig zonder komisch en toch een paar etages onder de oppervlakte van de diepgang. Er is niets vernieuwend aan, maar het is gewoon voelbaar dat hij zich geamuseerd heeft en brengt er zich logischerwijze met verve vanaf. Deze plaat is pretentieloos van begin tot eind, maar naar Fairweather Low's gewoonte toont het wel hoe het degelijk moet gebeuren. Voor de fijnproevers!